រាត្រីលើទន្លេជូជាំងទីក្រុងក្វាងចូវ អ្នកជម្ងឺយ័ន្តអ៊ីងស៊ូអង្គុយលើ ទូកកំសាន្តគយគន់ទេសភាព ខ្យល់ទន្លេបក់មកធ្វើអោយ អារម្មណ៏មិនល្អរបស់គាត់រសាយបាត់ម្តងបន្តិចៗ។ គាត់អគុណខ្ញុំដោយចិត្តស្មោះដែលយប់នេះបានកំដរក្បែរខ្លួនគាត់ គាត់ថាថ្ងៃនេះគាត់លេងបានសប្បាយណាស់។ បានឃើញស្នាមញញឹមគាត់ឡើងវិញ ខ្ញុំរីករាយដូចជាក្មេងដែលចូលចិត្តញុំាស្ករទទួលបានស្ករ៖ ពិតជាប្រសើរណាស់ គាត់សើចហើយ។ អ្នកណាអាចស្មានដល់ថាមុននេះគាត់សោកសៅអស់សង្ឃឹម បដិសេធមិនព្រមបើកចិត្តទទួលភាពរីករាយទៅ?

អ្នកជម្ងឺយ័ន្តអ៊ីងស៊ូគឺជាអ្នកជម្ងឺចាស់របស់មន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីក។ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៥ គាត់ចាប់ផ្តើមដឹងថាមានជម្ងឺមហារីក សុដន់ នេះជាលើកទី៩ហើយដែលគាត់មកមន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើប ផ្នែកមហារីកទទួលការព្យាបាល។ ៨លើកមុនគាត់សហការទទួល ការព្យាបាលយ៉ាងម្នីម្នា ប៉ុន្តែលើកនេះគាត់អូសបន្លាយពេលដល់ទៅ ៤ខែទើបត្រលប់មកទទួលការព្យាបាលម្តងទៀត ហើយស្ថានភាពជម្ងឺ មិនសូវល្អ។ ឆ្នាំនេះគាត់អាយុជាង៤០ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងជីវិតអនោចអធម មួយឆ្នាំមុនស្វាមីគាត់បានទទួលមរណភាព ក្នុងផ្ទះមានកូន៣នាក់សុទ្ធ តែមិនទាន់ពេញវ័យ កូនពៅទើបអាយុ១៣ឆ្នាំ។ សម្ពាធនៃស្មារតី ជម្ងឺ និងការរស់នៅបានគៀបសង្កត់គាត់ គាត់បានត្រឹមតែដូចជាស្រមោច មួយក្បាល រ៉ាប់រងអំរែកដែលធ្ងន់ជាងទម្ងន់ខ្លួនឯងជាង២០ដងតែម្នាក់ ឯង។ ដូច្នេះពេលគាត់មកមន្ទីរពេទ្យលើកនេះ រាល់ថ្ងៃសម្ងំនៅលើគ្រែ ពិបាកចិត្តហូរទឹកភ្នែក ហូបមិនឆ្ងាញ់ គេងមិនស្រួល រាល់ថ្ងៃចេះតែឃុំខ្លួនឯងនៅក្នុងបន្ទប់។ ពេលអ្នកជម្ងឺនិងគ្រួសារដែល ជាជនជាតិវៀតណាមដូចគ្នាមករកគាត់ជជែកគ្នា គាត់ចេះតែធ្វើទឹកមុខ ក្រៀមក្រំមិនសប្បាយចិត្ត។ ពេលមន្ទីរពេទ្យរៀបចំអោយអ្នកជម្ងឺដើរ កំសាន្តជាក្រុម ក៏គាត់មិនចូលរួម។ គាត់បាត់បង់ជំនឿចិត្ត ក្នុងការព្យាបាល បញ្ហានៅក្នុងចិត្តក៏កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ គាត់យល់ថាពន្លឺ ព្រះអាទិត្យនិងស្នាមញញឹមលែងមាននៅលើខ្លួនគាត់ទៀតហើយ។

ខ្ញុំឃើញនឹងភ្នែក បារម្ភក្នុងចិត្ត។ នៅពេលសុខភាពអ្នកជម្ងឺ យ័ន្តអ៊ីងស៊ូចុះខ្សោយ ភាពតតាំងចុះខ្សោយ ស្ថានភាពស្មារតីចុះខ្សោយ ខ្ញុំយកដៃទាំងគូផ្តល់នូវការយកចិត្តទុកដាក់ លោងលោមគាត់ លើកទឹកចិត្តគាត់ ប្រាប់គាត់ពីរបៀបស្រូបយកអាហារជីវជាតិ ប្រើប្រាជ្ញា ពង្រឹងភាពតតាំងអ្នកជម្ងឺ ផ្តល់ការណែនាំផ្លូវចិត្តដល់គាត់ លួងលោមគាត់កុំអោយមានការភ័យខ្លាច ព្រួយបារម្ភ គ្មានជំនួយ អោយគាត់បង្កើតជំនឿចិត្តឡើងវិញ។ ប្រើចិត្តអំណត់ជួយអ្នកជម្ងឺអោយ ដើរចេញពីបន្ទប់បិតជិត លួងគាត់អោយទៅធ្វើទេសចរណ៏ជាមួយ ទាំងអស់គ្នា ដើម្បីបន្ធូរអារម្មណ៏។ ល្ងាចថ្ងៃទី៥ ខែតុលា ខ្ញុំបាននៅបន្ទប់ អ្នកជម្ងឺយ័ន្តអ៊ីងស៊ូជជែកគ្នាលេងជាមួយគាត់ លួងលោមគាត់អោយចូលរួមសកម្មភាពដំណើរនាពេលរាត្រីនៅទន្លេជូជាំង ទីបំផុតគាត់ក៏បានយល់ព្រម។ ដំបូងឡើយខ្ញុំត្រូវធ្វើការពេលយប់ ក្រោយមកខ្ញុំក៏ប្តូរវេណជាមួយអ្នករួមការងារ កំដរគាត់ទៅកំសាន្តនៅ ទន្លេជូជាំង។ គាត់លេងបានយ៉ាងសប្បាយ ទុក្ខកង្វល់មួយចំនួនក៏រសាយអស់។

ក្រោយមកខ្ញុំបានរាយការណ៏ដល់នាយកផ្នែក នាយកយ៉ាងជីងណាបានដឹងពីស្ថានភាពរួច គាត់មានចិត្តអាណិតនិងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកជម្ងឺជាខ្លាំង។ ថ្ងៃទី១២ ខែតុលា នាយកយ៉ាងបាននាំខ្ញុំនិងបុគ្គលិកសុខាភិបាលជាន់ ទី៦ទៅបន្ទប់អ្នកជម្ងឺ និងបានជូនរុក្ខជាតិឈ្មោះ“បំបាត់ទុក្ខ”ដល់អ្នកជម្ងឺ សង្ឃឹមថាអ្នកជម្ងឺអាចដូចជាឈ្មោះផ្កានេះ ឈប់មានទុក្ខកង្វល់ មានកំលាំងរស់រានបន្តដូចជាផ្កានេះ ព្រមទាំងចង់អោយអ្នកជម្ងឺស្រោច ទឹកផ្កានេះរាល់ថ្ងៃ ដែលអាចជាការពឹងពាក់ម្យ៉ាងខាងផ្នែកស្មារតី មានកំលាំងបន្តតតាំងជម្ងឺឡើងវិញ។ បានឃើញអ្នកនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យយកចិត្តទុក្ខដាក់ចំពោះគាត់ច្រើនយ៉ាងនេះ អ្នកជម្ងឺមានការរំភើបចិត្តជាខ្លាំង ទីបំផុតចិត្តស្មោះរបស់យើងបាន បើកសោរនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់បាន។

ឆ្លងកាត់ការមើលថែយ៉ាងដិតដល់ពីសំណាក់បុគ្គលិកសុខាភិបាល និងអ្នកបកប្រែ ខ្ញុំក៏បានទៅបន្ទប់អ្នកជម្ងឺធ្វើការណែនាំផ្លូវចិត្តតាមពេល កំណត់ ស្នាមញញឹមក៏បានត្រលប់មកលើមុខអ្នកជម្ងឺយ័ន្តអ៊ីនស៊ូវិញ។ គាត់បានថតរូបរួមគ្នា មើលផ្កានិងជជែកគ្នាលេងនៅសួនច្បារជាមួយ បុគ្គលិកសុខាភិបាលនិងអ្នកបកប្រែ ស្នាមញញឹមគាត់ក្រោមពន្លឺព្រះអាទិត្យពិតជាចិញ្ចែងចិញ្ចាចណាស់។

ស្នាមញញឹមរបស់គាត់ ធ្វើអោយខ្ញុំយល់ថាការប្រឹងប្រែងទាំង ប៉ុន្មានសុទ្ធតែសាកសម។ ប្រឈមមុខនឹងអ្នកជម្ងឺដែលមាន អារម្មណ៏ភ័យខ្លាច ព្រួយបារម្ភ និងគ្មានជំនួយ ធ្វើអោយខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានមូលហេតុត្រូវបន្ទោសថាការងារនឿយហត់និងលំបាកឡើយ ខ្ញុំសុខចិត្តប្រើចិត្តស្មោះធ្វើអោយអ្នកជម្ងឺមានភាពកក់ក្តៅ ប្រើក្តីស្រលាញ់ពង្រាបស្នាមរបួសរបស់ពួកគាត់ ក្នុងនាមជាមនុស្ស ដែលស្ថិតនៅជាខ្សែស្របនៃជីវិត តួនាទីដ៏ធ្ងន់នៅលើស្មាធ្វើអោយខ្ញុំចេះ លះបង់ខ្លួនឯង ជួយដល់អ្នកដទៃ។

នាយកផ្នែកការិយាល័យខាងមុខឈ្មោះយ៉ាងជីងណាជូនរុក្ខជាតិ ដល់អ្នកជម្ងឺ

 មនោសញ្ចេតនាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅរវាងអ្នកជម្ងឺនិងអ្នកបកប្រែស៊ីឈីង

ឆ្លងកាត់ការណែនាំផ្នែកផ្លូវចិត្តពីបុគ្គលិកសុខាភិបាលនិងអ្នកបកប្រែរួច អ្នកជម្ងឺមានជំនឿចិត្តក្នុងការរស់នៅឡើងវិញ